وی ز رخسار تو آفاقْ همه نورانی

که گمان داشت که با آن همه تشریف و جلال

یوسف فاطمه یک عمر شود زندانی؟

شهادت امام موسی کاظم(ع) تسلیت باد

بغض‏ها، ابر می‏شوند و ابرها باران.
کوچه ‏ها دلتنگ، کوچه‏ ها تاریک، آینه ‏ها غرق در غبار؛ انگار این روزهای پس از تو، سرنوشت تمام پیشانی‏ها را سیاه نوشته‏ ا ند.
زخم نبودنت را سر بر کدام دیوار باید گریه کرد؟ تمام پیرهن‏ها بوی غربت گرفته‏ اند.
این روزها آشنایی غریب، فرزند مهربانی غریب و پدر آشنایی غریب‏تر، با خاک وداع می‏کند.
پرنده‏ ها، نام تو را غریبانه دهان به دهان می‏خوانند تا دورترین شاخه‏ هایی که به آسمان می‏رسند. باران‏های موسمی، هوای مسموم روزهای بعد از تو زیستن را زار زار می‏گریند. این روزها چقدر پرنده یتیم، به میله‏ های قفس خو گرفته‏ اند! چقدر پنجره‏ ها از ماه دور شده‏ اند! چقدر آسمان بعد از تو بی‏ ستاره شده است! بعد از تو تمام جاده‏ ها سنگ شده ‏اند و قدم‏ها سنگ.
هیچ راهی برای به تو رسیدن نیست. دیگر صدای دعاهای نیمه شبت، لالایی آرام دلتنگی‏هایمان نیست.
حتی رودها بعد از تو، سرِ زنده ماندن ندارند. جای شک نیست اگر زمین کویر شود در این روزهایی که دریای وجودت را گم کرده ‏ایم.
حتی کلمات نمی‏دانند داغ سنگین جدایی را چگونه به دوش بکشند. همه شعرهای بلند، بعد از تو به مرثیه ختم می‏شوند.
بوی غربت، بیت بیت شعرها را لبریز کرده است.
هیچ آوازی بعد از تو شنیدن ندارد. دیری‏ست که سایه‏ ها و دیوارها با هم قهر کرده ‏اند و شب‏ ها، ماه با هیچ پنجره ‏ای هم‏ کلام نمی‏شود و ستاره‏ ها در بسترهای خمار خواب نمی‏خزند.
کاش می‏شد جهان بعد از تو در سیل اشک‏هایمان غوطه‏ ور شود!
کاش می‏شد ابرها، نبودنت را گریه کنند تا سیل، روزهای بعد از تو را با خود بشوید و ببرد.
هنوز از پس لحظه‏ های دور، نجواهای عاشقانه‏ ات را می‏شود شنید.
حک کرده ‏اند بر تن تمام خشت‏ها و ستون‏های زندان، مرام صبوری‏ ات را.
اینک نوبت توست؛ گلی از بوستان فاطمه علیهاالسلام .
باز هم دستان پاییز کدورت  یاس غربت دیده‏ ای را چیده هردم!
بی‏کرانگی‏ ات را چهار گوشه زندان، تاب حضور ندارند. عطر سخن‏هایت، می‏نواخت جان‏ های مشتاق را.
عطر سخن‏هایت، فرو می‏پاشید شیرازه قدرت پوشالی خفاشان شب‏ پرست را.
عطر سخن‏هایت، در هجوم هوایی مسموم، به رویش فرامی‏خواند جوانه ها را.
نور حضورت چشم‏ها را به بیداری دعوت می‏کرد.
توطئه چیده شد؛ خورشید را، از آسمان‏ها گرفتند و در کنج زندان به زنجیر کشیدند، تا غل و زنجیرها، همدم اوقات آسمانی‏ ات شوند و میله‏ های زندان، پای ناله‏ های شبانه‏ ات قد بکشند.
چه کند این حلقه ‏های آهنی، با این همه روسیاهی و شرمندگی؟
اما تاریکنای زندان هم نتوانست روشنان حضور تو را خاموش کند.
عطر نیایش ‏های عاشقانه ‏ات، حصارها را درهم شکست. چه جان‏های به خواب رفته ‏ای که از حقیقت منتشرشده گلوی تو، جرئت جوانه زدن یافتند!
مگر می‏شود باب معرفت و حکمت را بست؛ وقتی که آن باب، باب الحوائج باشد؟!
دری گشوده ‏ای از چشم ‏ا ندازهای جاودانگی، رو به معصیت کارترین جان‏های گرفتار شده.
در ازدحام گرگ‏ها و خفاش‏ها جان‏ پناه آهوان رمیده‏ ای بودی که تشنه معرفت بودند. در محبس هارون بودی، در حصار گرفتار بودی؛ اما باران حضورت بر هوای کاظمین می‏بارید. اعجازهای همیشه‏ ات را میله‏ های زندان هم جرئت حاشا نداشت. عطر نیایش‏های شبانه‏ ات، پیراهن تقوا پوشاند بر قامت دقایق گناه‏کار.
اینک، به سر سلامتی آمده است دنیا، اندوه «رضا» را.
بهشت، در فراسو آغوش گشوده است رهایی ‏ات را.
تابوت توست بر شانه‏ های غریبی تاریخ. خداحافظ، چهارده سال صبوری مطلق!
خداحافظ، معصومیت محض در هجوم دقایق ظلم! باب الحوائج! چهارده سال رنج مداوم، تمام شد.